Dit weekend belde er iemand aan de voordeur. Er stond een meneer van denk ik 65 jaar aan de deur die vroeg of Harry Bannink zijn kleinzoon hier woonde. Harry Bannink zelf heeft ooit in de straat hier om de hoek gewoond vertelde de meneer en hij vroeg zich af of Mijn Harry een kleinzoon zou zijn. Dit is niet het geval en de achternaam klopt ook niet helemaal maar dat terzijde. Later vertelde deze meneer dat ook Gert en Hermien in onze buurt hebben gewoond. Een muzikaal buurtje dus. We zitten dus goed met onze gitaarschool, haha.
Ze hadden het zo leuk gevonden dat er een kleinkind van de Harry Bannink nu in hun huis woonde. Wat een teleurstelling
De meneer vertelde verder dat zijn moeder, die in de auto zat en er niet uit kon komen i.v.m. heel slecht ter been, in ons huis heeft gewoond. De meneer zelf was hier geboren en had nog vele herinneringen aan deze woning. Natuurlijk nodigde ik de meneer en zijn moeder uit om het huis te komen bekijken maar dit wilden ze niet ook omdat moeder niet uit de auto kon komen.
Ik vertelde dat wij dit huis nog maar 2 jaar bezitten en dat er al veel aan verbouwd is door ons maar ook door vorige bewoners. Ze hadden al gezien dat de erker anders was en de ramen boven ook. Die zijn ooit in de jaren 70 veranderd.
De meneer zei dat in de achtertuin nog een hele grote boom had gestaan en een put. Ik vond het zo leuk om iets meer te horen over het huis dat ik de meneer toch uit nodigde om vooral eens achter het huis te gaan kijken, wat hij ook deed. Hij herkende de bijkeuken nog wel maar voor de rest was alles zo veranderd en anders in zijn geheugen. Hij sliep op de zolder en wist te vertellen dat het er erg warm was in de zomer en heel koud in de winter. Veel is daar nog niet aan veranderd. De grote loods van 60m2 stond er nog niet. Toen ik terug liep met de meneer heb ik nog even staan praten met zijn moeder.
Zij vertelde dat ze uit mijn voordeur was getrouwd in de jaren 30. Zij en haar man waren de 2de bewoners van ons huis. Het huis is gebouwd in1927 Zij huurde dit huis en moesten per week 2 gulden betalen aan huur. Later werd dit flink verhoogd naar 11 gulden. Na een aantal jaar konden ze het huis kopen voor 4000 gulden. haha. Zal maar niet vertellen wat wij er voor betaald hebben. De moeder had hier tot in de jaren 50 gewoond.
Ook vertelde ze dat er tegenover ons een bakkerij was en verderop aan de andere kant van het pleintje een slager. Naast hun woonde een schoenmaker. In de bakkerij wonen nu studenten. Jammer dat de bakkerij weg is. In de oorlog had de vader een schuilkelder gegraven in de tuin. Enschede was vaak doelwit van de Duitse bombardementen en met enige regelmaat hadden ze in de schuilkelder gezeten die niet geheel water dicht was en ze met de voeten in het water zaten.
De grote tuin kon ze zich ook nog herinneren en dat ze een moestuin en een kippenhok in de tuin stond. Helemaal achter in de tuin hadden ze gras, de bleek, waar de was te drogen werd gelegd. Ook plukten ze perzikken van de bomen van de buren die overhingen. Tja daar is niks mis mee, toch??
De familie waarvan de vader werkte op de Twentse vliegbasis is later verhuisd naar Amsterdam. Na de pensionering van de man is de familie terug gekomen en wonen nog in Enschede. Moeder woonde wel tijdelijk in een verpleeghuis omdat ze een scootmobiel ongelukje had gehad. En wat blijkt. moeder zit in het verpleeghuis waar ik altijd gewerkt heb en kent mijn collega, tegenwoordig vriendin, ook. Hoe klein is de wereld.
Ik vond het geweldig om vroegere bewoners te ontmoeten van dit huis. Het verhaal te horen over hoe mensen hier gewoond hebben wat ze beleefd hebben en of ze gelukkig zijn geweest. Dat moet toch in de muren opgesloten liggen.
Ik hoop dat deze muren nog lang getuige mogen zijn van ons geluk.
Lathyrus
.jpg)
